Drupa

 Drupa... 16 Yıl

Matbaacılar için Drupa Fuarı ayrı bir anlam taşımaktadır. Babam, 1976 yılından itibaren 2016'ya kadar hepsini ziyaret etmiştir mesela. Hele 1976 yılında Almanya'ya gitmek, fuar gezmek Türk Sanayicileri için çok önemli ve bence ayrıcalıklı bir durumdu. Babam da innovatif bir insan ve etrafında Matbaa Endüstrisinin en iyileri olduğu için yenilikleri hep takip etmişti. 

Eeeee tabii ki ben de bu fuardan geri kalamazdım. İlk Drupa seyahatim 1995 yılında oldu. Babam hep ailesine karşı erteleyeci, gerek yok, sonra gidersin gibi bir tutum içinde olmuştur. Bu tutum Drupa'da da bana denk geldi ama beni kimse durduramazdı, hemen Üniversite'den arkadaşımı arayıp, uçak biletimi alıp fuara babam olmadan gitmiştim. Daha sonra fuarı gezerken benim ingilizceme ve bilgime ihtiyaç duyunca babam ve beraberindekiler, bir daha bu fuar konusunda bana bir şey diyemediler. 

Neyse, hırslandım kendi kendime eskileri hatırlayınca, bazen yapılan haksızlıklara karşı isyan çıkıveriyor içinizden...

Yıl 2008, her sene Sappi Kağıt firmasının düzenlediği yarışmaya katılıyoruz ve 2008'de en iyi broşür baskısında ödül kazandık. Sappi ödülleri Hamburg'ta verecek, biz de ödül töreninden sonra Düseldorf'a Drupa Fuarına devam edeceğiz. 

İlker ve ben harika hazırlanmıştık ama İlker'in başına gelmeyen kalmamıştı, vize problemi, telefonunu havalimanında unutma, smokinin gömleğinin yırtılması, smokinine içki dökülmesi... Grupta İlker'i gören inanın uzaklaşıyordu başlarına bir şey gelir diye :)

Son on gündür Dijital Media, 2024 Drupa Haberleri ile doluydu. Dün birden Facebook 16 yıl önce hatıralarda Hamburg Seyahatimizi yayımlamaz mı? 

16 YIL, dile kolay... Layza ve Yonit ile beraber paylaştığımız o zaman dün gibi bana hala. LV'den bana da çanta alıp üçümüzün bir örnek çantalar ile Hamburg Sokakalarında dolaşmamız, nefis bir ödül töreni, unutamayacağımız bir seyahatti. 

16 yıl geçmiş... Artık Sappi bu ödül törenini yapmayı bıraktı, hatta biraz evvel sayfasına baktım, eskilerde bile yer almıyor. Layza, Yonit ve ben başka yerlere savrulduk ama dostluğumuz hep devam etti. Dünya değişti, her şey değişti. Sonuçta değişmeyen tek şey değişim oluyor. Yıllar bize meydan okuyor, bir ocak, bir aralık olup bitip gidiyor
. Bu değişimde insanın kendine sevdikleri ile 16 yıl sonra bile gülerek, mutlu olarak hatırlar toplaması ve bırakması önemli bence...

Herkese mutlu bir hafta diliyorum. 

Tugba

10 Yıl

 

10 Yıl

Bugün demans hastalığı ile tekrar sınandığım bir gün oldu benim için. Şu anda TK 1972 sefer sayılı Londra-İstanbul uçağı içindeyim ve son bir saate girmişken arka sırada tahminimce uzun süre İngiltere’de yaşamış yaşlı bir Türk, artık son zamanları Türkiye’de geçirip ölmek için eşi ve oğlu ile uçakta, 3 saattir iyiydi fakat gece yarısı olduğu için ışıklar kapanınca adamcağız korktu ve bağırıyor, ben yan koltukta annemin son gecelerini hatırladım ve ağlayarak bilgisayarıma bu anları not edip sizinle paylaşmak istedim.

Niye bugün sınanıyorum derseniz, 3 gündür Amanda ve Dilek ile beraberim ve Amanda geçen hafta cumartesi günü babasını parkinsondan kaybetti Tabii Parkinson öldürmüyor, 4 senedir adamcağız çok iyi bakıldığı halde yavaş yavaş her şeyin kaybetti ve sonunda uykusunda ölüverdi.

Bugün Amanda’nın annesini görmeye bakım evine gittiğimizde,  10 yıldır bakım evine girmediğimi fark ettim. Orada ruhunun bedenine artık hizmet etmediği,  hala yaşayan ama gözlerinin derinliklerinde artık burada olmak istemeyen yaşlılar, demans hastaları, Parkinson hastaları ile olmak beni kötü etkiledi. 

Annem de 6 yıl erken bunama ile savaştı, çok savaştı ama bugün instagramda dediğim gibi insanın ruhu ile bedeni bir yerde ayrı düşüyor ve sonunda ruh pes ediyor. Buna karşılık biz sevdiklerimizi yaşatmak için elimizden, bütçemizden  ne geliyorsa onlara adasakta, kaçınılmaz son bizi bi şekilde yakalıyor.

İnsan olmak harika bir şey ama yaşlanınca işe yaramaz olmak, hastalıklara yakalanmak, muhtaç olmak berbat. Annem hep “yaşlanınca Allah aklımı almasın” diye dua ederdi, 67 yaşında hafızasını yitirmeye başladı, son 6 ayında benim kızı olduğumun bile farkında değildi. Bir keresinde “bana yardım et, kafamın içinde bir şeyler oluyor, unutuyorum, engel olamıyorum, çok kötüyüm” demişti. O gün, İş Bankasındaki evin mutfağındaki halini unutmam mümkün değil.

21 Mart 2014, sabah 10:00, annem sonunda huzura kavuştu. O haberi alınca katılarak ağladım ama sonra rahatladım. Ruhu serbest kalmıştı artık. Özgürdü artık. Bedeninin hapsi sona ermişti. Bence yukarlarda bir yerlere gidiyorsak etrafında sevdiklerini toplamış, gezdiği, gördüğü yerleri anlatıp, kahkaları ile etrafını mutlu ediyordur. Hele bir de kırmızı oje sürebiliyorsa, keyfine diyecek yoktur.

Bu yazımı Tüm bu hastalıktan yakınlarına bakmış olan dostlarım için  yazdım, hiç kolay olmadı, yaşayan bilir, uzun yıllar geçse de hatıralar, yaşananlar arada insana vuruyor.

Nur içinde uysunlar…

 Tugba

Peynir ve Ben

 Eveeettt, beni iyi tanıyan dostlarım peynirden nefret ettiğimi bilirler. Kendimi bildim bileli bu böyleydi ancak aile baskısından, bir pazar sabahı babamın zorla kahvaltıda "bu peynirler bitecek" ısrarından sonra ilahi adaletin eziyete son vermek için  mutfak masasının üzerinde asılı olan 2 kapaklı dolabın kendini bir anda masanın üzerine bırakmasıyla kurtuldum. Bir daha babam beni zorlamadı. Ha kardeşim hep beni taklit ettiği için o da yemezdi, eziyet ikiye katlanırdı. Neyse ki o olaydan sonra o peynirini yemeye başladı ben de yememeye devam ettim. 

Niye nefret? 

Ben 7 sene sonra dünyaya gelen ikinci bebek olunca annem kafayı yemiş. Cins bir insan olduğum için anne sütü hiç emmemişim. Bana Almanya'dan SMA mamalar taşımış yakınlarımız. Takviyelere geçince annem sabah kahvaltılarında içinde peynir, yumurta, süt, bisküvi olan karışımlara geçmiş. Ben inat bir insanımdır. O zamanda ağzımda saatlerce lokmaları tutar mışım ama anne daha inat bitene kadar beklermiş. Bazen elimle arbede çıkarıp dökme girişimlerinde bulunsam da o tabak yeniden yapılır ve önüme gelirmiş.Ha bunları hatırlayacak yaşta mıyım, hayır ama güçlü şahitlerim var...

Yıllarca bu eziyet devam etti.  Bir yaz annem hiper aktif ve imkanlarını sonuna kadar kullanmasını seven biri olarak bizi bir imkanla Kalender Ordu Evine götürdü. Bizler şimdiki çocuklarımız gibi değiliz, öyle heme gittiğimiz yerde ne yemek var, onu isteyelim bunu yiyelim değiliz. 

Bir kaç saat o harika havuzda yüzdük, güneşlendik tabii acıkmaya başladık. Ordu evlerinde kantinler vardır. annem gitti kantine baktı ve elinde 3 adet tostla geri geldi. Saat çok geç olduğu için kantinde bir tek kaşarlı tost kalmış, ne çubuk kraker ne sucuklu tost. İkisi bir güzel tostlarını yediler ben kaldım mı aç bi ilaç. Sonunda kenarlarında peynir gelmeyen yerlerini kemirerek açlığımı gidermeye çalışmıştım. Annem tabii yıllarca yüzüme vurdu aç kalınca nasıl yedin diye. Beyaz peynir olsaydı asla ama asla yiyemezdim. Kantin kültüründe kaşar zar gibi kesildiği için ve az koktuğu için buna katlandım. 

Büyüdükçe ısrarlar yok oldu. Dünyada birtek ben peynir yemeyen biri olarak düşünürken büyüklerimden, ünlülerden bazılarının da peynir yemediğini öğrenmek beni mutlu etti. Bir de peynir çok sevenlere ben saygı duysam da bazıları beni küçümsemekten kendilerini alamadı. Ben her zaman ki gibi onlara saygı duymaya devam ettim hatta çocuklarım peynir çok sevdikleri için onlara kendim peynir de yedirdim, peynirli yemeklerde yaptım. Bodrum Çıngıldan 2 numaralı peynirleri yıllarca taşısım. Onlar kırmızı çizgim, 

Neyse, 51 yaşıma geldim, hala kokusuna, kendine dayanamıyorum ama bana zorluk çıkarmaya devam ediyor. Yapacak bir şey yok. 

Herkese mutlu bir gün diliyorum.

Tugba