Hope... Umut...

 

Hope.. Umut...

Bu hafta her şey normal olsaydı ben Frankfurt'ta Kitap Fuarında olacaktım. Geçen sene fuar zamanı, önümüzdeki 3 sene için özel sözleşme yapmıştık, her şeyi o zaman ayarlamıştık. Amaaa fuardan sonra emeklerimizin meyvelerini tam almaya başlamışken, Pandemi patlayınca, biz de patladık. O zamandan beri Edebiyat Dünyasının yaşaması için, yeni kitapların çıkması için insanlar deli gibi çalıştı, çözümler bulmaya uğraştılar, biz bekledik. Ne iş alabildik ne fuarı hayal edebildik. Zaten vizemiz de bittiği için nasıl vize alacaktık. İmkansız. 

Temmuz ortasında %50 gibi şans veriyorlardı fuarın yapılacağına ama öyle olmadı. Ağustos'ta Alman Kültür Bakanlığı tüm masrafları üstlendi ve ücretsiz olarak katılım sağlayıp, dijital olarak bir fuar oluşturmaya başladılar. Biz de böyle bir şey asla olmaz...

Dün fuar ufaktan başladı.  Akşam Fuar Boyunca çok meşhur bir Frankfurt Otelinde yapılan network toplantısını zoom üzerinden yaptık. Dünyanın değişik ülkelerinden fuar katılımcıları zoomda buluştuk. Konuştuk, üzüldük, umudumuzu yitirmeden devam edeceğimizi söyledik. Çok ilginçti. 

Avrupalıların en hoşuma giden huyları açık olmaları. Katılan herkesin ekranı açıktı, hepimiz birbirimizi görüyorduk. Biz de ekranlar hep kapalı, İspanyolca kursunda açamadılar bi ekranlarını, kimseyi tanıyamadık mesela... 

Adamlar ise  olayı başka boyuta taşımışlar, toplantı başında minik bir seans yaptılar, gözlerimizi kapadık ve kendimizi fuar alanında düşündük. Harikaydı. Yaratıcıydı. Fuar için bir şarkı bestelemişler aralarda canlı onu seslendirdi 2 sanatçı. Ufak ama insanı iyi hissettiren uygulamalar. Biz de mesela canlı derse giren bir öğretmen çocuklara "hadi 5 dakika egzersiz hareketleri yapalım ekranda" der mi acaba? Yada "çok güzel gitar çalan arkadaşınız bize bir parça çalacak dinleyelim sonra derse başlayalım" deyip çocukları şaşırtır mı? Hiç zannetmem. Bu ülkede her şey zorla yapılıyor ve yaptırılıyor.

Şimdi resmi açılış törenini izliyorum. Fuar sorumluları hem heyecanlı hem de çok üzgünler. Seneye bile fuarın olabileceğinin ümidini vermiyorlar. Nedeni ise salgının devam edeceğini düşünüyorlar. Çok da haklılar, dün ki toplantıya katılanların neredeyse yarısı covit olmuş. 

Dünyada bu kadar kişi hastayken, bizde günde 1500 hasta mı vaka mı belli olamayan rakkamlar ile kandırılmak artık benim için katlanılamaz bir hal almış durumda. Hiç bu kadar uzun bir süre aptal yerine konmamıştım. 

Bu arada Avrupa'yı takip etmediğimiz için, ekonomik durumun oralarda da feci olduğunu fark ettim bu iki günde. Bu yıl ki yazılarımda hep dedim, insanoğlu aşırı dejenerasyonluğunun sonunu gene bir salgınla bitirdi. Şu an her şey yerlerde ama, umut hep var ve olacak, mühim olan eskiyi hatırlayıp "tüh tüh vah vah" demek değil eskiden ders alıp yeni yaşam şekillerini keşfetme zamanı. 

Hadi biraz düşünün neler yapabilirsiniz yeni çağda?

Bu arada bazı şanslı ülkelerin ne kadar yakışıklı bir o kadar da yetenekli Başbakanları var, bugün açılış konuşmasını yapan Kanada Başbakanı Justin Trudeau gibi, adam her seferinde  konuşmasını  bir ingilizce bir fransızca yapıyor aynı anda paragraflara bölüyor konuşmayı. Kanada bu yıl fuarın konuk ülkesi olduğu için. Biz de ah ahhhh .... Kıskandım walla... 

Neyse hepinize iyi geceler..

Tugba