Yeni Normalleşme III

Yeni Normalleşme III

Bu sabah korkunç bir baş ağrısıyla uyandım, o kadar ilaç içtiğim halde tüm gün devam etti. Hala ağrıyor diyebilirim. Tüm gün ofisimde arctimo.com sayfamım işleri ile uğraştım akşam oldu. 

Öğleden sonra İstanbul'dan gelen haberler pek iyi değildi. Nazan Ablayı uyandırmışlar ama hiçbir şeye tepki vermemiş. Tekrar uyutmuşlar. Ümitler azaldı. Rahatsızlana kadar çok iyisin sonra bir anda ipler kopuyor, dönüşü olmayan bir yola girebiliyorsun, pamuk ipliğine bağlı olmak bu bence....offff

İnsan, hayatının hiç kıymetini bilmiyor aslında, sanki hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz ama onu yaşarken ne kadar kaliteli yaşıyoruz? Hep bir sıkıntının peşindeyiz, hep bardağın boş tarafını görüp, ağlaşıp, sızlaşıyoruz. Hepimiz böyleyiz ben dahil, halbuki dolu tarafındakilerin farkında olup, şükredip onları çoğaltmak ne dense işimize gelmiyor. 

Sıkıntıdan mı besleniyoruz yada kendimize bu şekilde eziyet etmek hoşumuza mı gidiyor anlamış değilim. Aslında biraz kendimize değer versek, kendimizi mutlu etmeyi bilsek, etrafımıza da o enerjiyi verebiliriz. Bunu yapmak çok zor değil. Çekinmeyin, deneyin, inanın faydası var.

Ben biraz bunu öğrendim, hatta geriye bakmamayı, eskide yaşamamayı, kolay mı? Hayır!  İnsan beyni çok karışık, sizi zorlayabiliyor ama zorlayan beyne gene beyin gücünüzle karşı gelip kendimizi iyi hissetmemiz mümkün. 

Şartlar ne kadar berbat olursa olsun, pozitif olmaya devam edelim, hepinize iyi geceler...

Tugba

Yeni Normalleşme II

Yeni Normalleşme II

Hadi bakalım şehirler arası kısıtlama 1 Haziranda sona eriyorrr, kafe, restaurantlarda açılıyor.  Plajlarda açılıyorrrr ama hava gitti bu sefer, bildiğin buz, geçen sene bu zamanda  biz denize giriyorduk, şu an denize bile bakmıyorum, bırrrrrr, soğuk. 

İyi tamam hayat devam etmek zorunda da ama şuursuzca maske takmayanlar gene yaymaya devam edecek bence, sürü bağışıklık sistemine geçiyoruz her halde, paraya sıkıştı ülke başka çare kalmadı. 

Hala anlamadığım şeyler var, bu virüs bize dokunmayla geçiyor, elimizi sabunla yıkayınca ölüyor ama yıkamadan ağzımızdan içimize girerse ilaçlar öldüremiyor, biz ölüyoruz. Sabun mu yesek?? Şakaaa ama genede kafamda çözemediğim şeyler varrrr...

Biz bugünü sakin geçirdik, çocuklar evdeydi, biz ofiste, güzel işler yaptık. Arctimo.com web sayfamızı yeniliyoruz. Çok eğlenceli, yeni ürün çekimleri yaptım. Londra'dan matbaa işleri siparişi aldım. Harika bir gün oldu benim için. Umarım haftanın son günü yarın da iyi bir gün olur hepimiz için. 

Hepinize iyi geceler...

Tugba

Yeni Normalleşme I

Yeni Normalleşme I

Sizlerden harika yorumlar almak beni çok mutlu ediyor. Sağolun takip ettiğiniz için. Bana cesaret veriyorsunuz. Dil bilgimi düzeltmeye çalışıyorum. Yıllar içinde kuralına göre yazmayı da unutmuşuz. Ha bunları el yazınla yaz deseniz yazamam. Eciş bücüş, kimse okuyamaz! Böyle iyi şimdilik. Biraz sonra Monaco'ya bağlanıp akşam yogamı yapacağım. Ben bu karantina sayesinde yapmadığım yada yapamadığım her şeyi yapar oldum. Biraz evvel de İspanyolca dersim bitti. Pazartesi bayram diye dersi unutmuşum, bugün zorlandım. Şimdi pazartesi gününe kadar tekrar yapmam gerek. 

İspanyolca fazla mı oldu acaba?? Yok ölmeden bir dil daha konuşayım ya da anlayayım. Dünyanın yarısı İspanyolca konuşuyor, eksik kalmayım.

Dün bayram da bitti, bugün yeni normalleşmenin başladığı bir gün desek mi bilemedim. Yavaş yavaş yeni normalleşme yolunda ilerliyoruz. Tabii ki üretmemiz ve para kazanıp yaşamamız gerekiyor. Evde kilitli kal, otur bir yere kadardı. Şimdi

Bu resim geçen aydan,
bugün resim çekemedim.

kendi korumamız kendimiz yaparak yaşamaya devam edeceğiz. Arada bu koronaya yakalanırsak iyileşip işimize gücümüze bakacağız. 

Bu bir yıl böyle geçecek bence, sizler neler yapıyorsunuz merak ediyorum. Bana minik notlar yollayabilirsiniz. 

Hepinize iyi geceler diliyorum.

Tugba

Bayram Karantinası 4. Gün

Bayram Karantinası 4. Gün

Sokağa çıkma yasağının bitmesine saatler kaldı ama biz kızımla sokağa çıktık. 28 günde bir olması gereken iğnenin yapılması gerekiyordu. Onu yaptırdık, sahilde, boş caddelerde minik bir tur atıp döndük. Gümüldür kıyılarında yağmur yağıyordu, bize de gelecek zannettik ama gelmedi. Hava çok keyifsiz gene de, pikelerin üzerine battaniye koyduk uyuyoruz. Yorganları o kadar hızlı yıkayıp kaldırmışız ki!!!!

Bugün ki havada bennnn

Nazan Abla hala uyutuluyor ve perşembeye kadar bekleyeceğiz. Yapacak bir şey yok.

Ben de bugün size babam ile 1990 yılının Eylül Ayında Londra'dan Paris'e yaptığımız yolculuğu anlatmak istedim. Geçen gün babam ile başka bir hikayemi anlatınca devam etmek içimden geldi. 

Eylül ortası üniversite başlamadan 1 hafta önce babamla Londra'ya uçtuk. Tabii ki Gaye Teyzelerde kaldık. O sırada Doğa'nın da okulu yeni başlamıştı. Her sabah Doğa'yı uyandırmak için büyük çaba sarf ediyorduk. Babam gene korkunç şakalarından yapmaktan geri kalmıyordu. Doğa uyanmazsa çok az üzerine su dökerdi sonrası feryat figan. Babamın çocuklarla arasının hiçbir zaman iyi olmadığını kabul etmek gerek. 5 yaşındaki Doğa ile TV kumandası savaşı yapardı akşamları, şaka gibi. 

Neyse okul ve yurt işlerini bitirdikten sonra National Express'ten (bizim Pamukkale gibi düşünebiliriz) Paris'e otobüs bileti aldık, otelimizi zaten İstanbul'dayken ayırtmıştık. Çarşamba gecesi Victoria Otobüs Terminalinden Dover'e doğru yola çıktık. Manş Denizini feribotla geçtikten sonra sabahleyin Paris'e vardık. 

O zaman teknoloji yok, sadece elimizde faks ile gelmiş otel bilgisi var. Elimizdeki adresi taksiye gösterdik ve bizi Montparnasse'taki otelimize getirdi. O oteli de babamın Renault'daki arkadaşları ayırtmıştı, hem her yere yakın hem de hesaplı diye, otel iyiydi. Minnacık bir odamız vardı, akşamları babam anladığı kadar Fransız TV'sinde haber ve dizi seyretmeyi 3 gün boyunca ihmal etmedi. Babamı tanıyanlara bu davranışı tanıdık gelmiştir. Perşembe ve Cuma Paris'in her yerini yürüyerek dolaştık. Hava da şansımıza harikaydı. Yorulunca bir yerlerde oturuyorduk sonra devam. Babam bi de soğan çorbası içecem diye tutturmuştu. Montparnasse'de bir restaurantta içmişti. Unutamadıklarımdan....

Cumartesi günü daha Paris'te yeni açılan Euro Disney'e gittik. Trenle gidiliyordu, Paris'in dışındaydı. İnanılmaz kuyruklar olduğu için vaktimiz, sadece 3 tane aletli eğlencelere binmeye yetti. En unutamadığım da dağ treniydi. Zifir karanlıkta içinde olduğumuz trenin G noktasına ters düşmesi hayatımda cesaret gösterdiğim ender şeylerden biriydi, unutamam. 

Akşam gene trene binip,döndük. Pazar günü son günümüz, her yer kapalı olduğu için yürüyüş yaptık, vakit geçirdik. Akşam üzeri otelden eşyalarımız alıp terminale gittik ama bizim National Express ortada yok, bekle bekle, hem yorulduk hem sıkıldık. Firmaya ait bir kulübemsi bir yerin önünde bankta otururken tepemizde bir adam belirdi, kulübenin camından sarkan, bana da fenalık gelmişti Fransızlar İngilizce konuşmadığı için babamın eline düşmüştüm. "Baba şu adama bi sor, bu otobüs ne zaman gelecekmiş" dememle, adam bize "Türkçe, saat 11 de gelecek otobüsünüz, erken gelmişsiniz demez mi?" Allahım iyi ki abuk sabuk bi laf dememişim. O adam Türktü orada çalışan. Neyse sabah Londra'ya varmıştık. 

Bir daha babamı Londra'ya çağırdım ama gelmedi, "2 kere geldim yeter" dedi. Londra'da tek merak ettiği yer babamın meşhur Tower Bridge'ti, ona da vaktimiz yetmemişti, o içimde ukde kalmıştı orayı gezemedi diye, NewYork'a götürmek istedim, Amerikan Filmlerini hayranlıkla seyreden babam Amerika'ya hiç gitmek istemedi. Avrupa Kıtası O'na yetmişti. 

Benden bu kadar bu akşamlık, hepinize iyi geceler...

Tugba 

Bayram Karantinası 3. Gün

Bayram Karantinası 3. Gün

Başım korkunç ağrıyor, biraz evvel İzo iğne yaptı, yazımı sizlerle paylaşıp uyuyacağım. Niye derseniz? 

Bu sabah erken uyandım, İlker ile kahvaltı ettik hatta O'na yediklerine dikkat etmiyor diye çıkıştım. Sonrasında bilgisayarın başına oturduk ve Arctimo sayfamızda yenilikler yapmaya başladık. Ay başından itibaren yeni bir pazarlama stratejisine geçeceğiz ama web sitesinin toparlanması gerekiyor. 

Neyse derken Çiğdem Abla bir mesaj yolladı, Banu, ben, Semra Abla ve Mina'ya, "görüntülü arayacam" diye. Bir aradı, surat feci, ne oldu derken ağlamaya başladı ve Nazan Abla'nın dün gece beyin kanaması geçirdiğini ve ameliyat olduğunu, şu an uyutulduğunu ve durumun ne olacağını bilmediğini söyledi. 

Ben de bant koptu. Nazan Abla, Selim Abinin eşi, yani Halamın Gelini, hayatımda O'nunla o kadar çok yaşanmışlık var ki bu haber bana çok ağır geldi. 

Daha yapacağımız çok şey var, bu yaz tüm kuzenler Bodrum'da O'nun Yarbasan Evinde toplanacağız. Karantinada her gün paylaştığımız yemeklerden en beğendiklerimizi  pişirip yiyeceğiz. Anılarımızı paylaşıp gıybet yapacağız. Bizi kesinlikle bırakıp gidemez. 

Nazan Abla, dünyanın en naif, en tatlı, kimseye zararı olmayan kendi gibi minimalist bir insandır. Ailesinin kilit adamıdır, her şeyi takip eder, ayarlar, paylaşır. Aza tamah eder ama aldığı zaman her şeyin en iyisini alır, araştırır, paylaşır. Hayatımda ilk Apart Ev konseptini O'nun Londra'da kiraladığı evden duydum. Heyecanla bize nasıl kiraladığını ve Londra'ya varınca nasıl anahtarı aldıkları hala unutmamışımdır,  Hapimag Devre Mülk 

Sistemini ilk O almıştı. İsmini hala hatırlayamadığım ama çok sevdiğim porselen yemek takımları ilk O almıştı. Daha nice ilkler hep O'ndadır. Rahmetli Annemle o yüzden çok iyi anlaşırdı.

İlk evli olduğum yıllarda İlker bayi toplantılarına gidince bende işten çıkar hoop Zekeriyaköy Nazan Ablanın yanında soluğu alırdım. Bir gün bana geldi "artık evde oturun da çocuk yapın daha ne bekliyorsunuz" demez mi? Bu soru üzerine hemen hazırlıklarımız yapmış ve kısa bir süre sonra da Meltem'e hamile kalmıştım. Lise yıllarımda eve geldiğimde bizi kapıda karşılayan, yazın Burgaz'da harika vakitler geçirdiğim güzel insan, daha hazır değiliz bizi bırakıp gitmene, senin için dua ediyorum. Allahım Nazan Abla'yı sağ salim bize bağışla ya Rabbim. 

Biliyorum sizleri üzdüm ama ben iyi değilim. 2020'den artık nefret ediyorum. Bu yılı kesinlikle hatırlamak istemiyorum. Şimdilik hepinize selamlar...

Tugba

Bayram Karantinası, II. Gün

Bayram Karantinası,  II. Gün

Hayırlı Bayramlar... Arıcı Ailesi

Herkese hayırlı bayramlar diliyorum. Bu sefer de böyle olması gerekiyormuş. Asıl şimdi beni düşündüren, 2. bayrama 2 ay var ve bu meretin bizi bırakmaya niyeti yok, "kurban nasıl kesilecek? Ne yapılacak?". Bu bayram evde aldığımız şekerlerle geçiyor ama ikincisi için yetkililer neler planlayacak hep birlikte göreceğiz. 

Bugün sizlerle Kuşadası'na ilk gelişimizden bahsetmek, güzel anılarımı paylaşmak istiyorum: İlk olarak annem kendi annesini kaybettikten sonra Rahmetli Nermin Teyze anneme Kadınlar Denizi, Seçkin Sitesindeki evlerinin anahtarını verdi. Haziran ayında vermesinin nedeni kızlarının okullarının devam etmesinden dolayı onlar Temmuz Ağustos aylarını orada geçiriyorlardı. Böylece 1984 yılının Haziran ayında Annem, Banu, ben, Atacan Teyze ve Melda, Pamukkale otobüsü ile Kuşadası'na gittik. Galiba Zeynep Abla da vardı yanımızda kısa bir süre...  Eskiden Ege'de tütün ekilirdi. Gece yolculuğu boyunca köylülerin tütün toplamalarını seyrederek giderdik. Ya da ben seyrederdim, pek uyumayı sevmezdim o zamanlar...

5 Katlı bloklardan oluşan Seçkin Sitesi'nde daire 5. kattaydı ve her sabah bir kurban seçip bakkala yollardı annem aramızdan 5 kat inip çıkacak!!!

Kahvaltıdan sonra mayolarımız giyip yola koyulurduk. Kadınlar denizi ile evimizin arası yürüme mesafesiydi ama elimiz kolumuz çok dolu olduğu için sinir olurdum o mesafeyi yürümeye. Niye elimiz dolu? 2 adet şemsiye, bir kaç tane katlanan şezlong, deniz çantaları, öğleyin yiyecek sandiviç ve içecekeler, ıvır zıvır. Bir gittin mi 4-5 saat kalırdık. O zamanlar ne şezlong vardı ne şemsiye kiralayanlar, herkes kendi imkanları dahilinde elindekileri getirip götürürdü. 

Her gün denize girdiğimiz yerde deniz oyuncakları gibi şeyler kiralayan bir çocuk vardı, gide gele ahbap olmuştuk. Sarı bir şişme botu vardı. Bir kaç kere kiraladık ama annem isyan etti, "şişme bota para vermem" diye, biz de Banu ile çocuğu kafaya almıştık, müşteri yokken denize açılır, müşteri geldiğinde çocuk bize ıslık çalar, hoop hemen geri gelirdik.. 

En büyük zevkim; Banu kürek çekerken ben de ya gazete okurdum yada Fırt veya Gırgır Dergisi. Denizin ortasında dalgalı denizde okumaya çalışmak ayrı bir durummuş! 

Son günlere doğru havalar daha da ısınmıştı ve bize şemsiyeler ağır gelmeye başlamıştı. Bir gün annem çocuğa "oğlum şuraya bir kaç şemsiye al, bize kirala, başka isteyenler de olur, kısa sürede parasını çıkarırsın" dedi. Ertesi gün şemsiye götürmedik. Çocuk 2 şemsiye bizim için almıştı ve  son biz giderken 10 şemsiye olmuştu. 

Galiba annem Kadınlar Denizinde şemsiye kiralanmasına öncülük etmiş bir insan olmuştu. Daha sonraki yıllarda o çocuğu bulamadık ama artık hem şemsiye hem de şezlong kiralanabilen bir yer olmuştu Kadınlar Denizi...

3 yaz her Haziran ayını aynı ekip orada geçirdik ve sonunda 1987 yılında Davutlardaki yazlığımız aldık. 

O yaz her gün bota bindik taa ki son hafta sonu babam İstanbul'dan bizi almaya gelene kadar.  Denize gidince O da binmek istedi bota, biraz açılmışken Banu'ya şaka yapmaya bayılırdı. Bir hamle yaptı, botun alt kısmı yırtıldı. Hep birlikte suya düştük.  Biz ağlayarak kıyıya geldik. Babam çocuğa botun parasını ödedi. Bizim günümüz rezil oldu. Babam yaaaa, tatili ve eğlenceyi çok severdi.....

Hepinize iyi akşamlar...

Tugba

Bayram Karantinasından herkese merhaba

Bayram Karantinasından herkese merhaba

Evetttt, 8 gün yazmamak beni biraz üzdü diyerek yazıma başlayabilirim. Hele ilk 3 gün, "acaba yazsam mı? Yazmasam mı?" diye gittim geldim ama o zaman da dediğim gibi, biz Kuşadası'nda ağır karantinadan çıktık, buralarda hayat normal akışına döndü. Üstüne bir de ulusal medyaya haber olacak kadar yazlıkçı akınına uğrayınca, Kuşadası'nda her şey normal gibi anormal bence...

Hani asla AVM'ye gitmem demiştim ya! Bu hafta Kuşadası AVM'ye gittim ama bizim AVM Açık Hava AVM'si, çok büyük alana kurulu olduğu için rahattı. LC Waikiki'de bir işim vardı, hızlıca hallettim çıktım. Ama insanlarımız sosyal mesafeyi korumakta bir çaba sarf etmiyor. Maşallah beylerde maske takmayı artık zayıflık olarak mı algılıyorlar, ne hissediyorlar bilemedim, çoğu gıdılarında taşıyorlar ya da takmıyorlar...

İnsan beyni büyüleyici, neden derseniz? 60 gün boyunca ben uykuları mı 11-23 bandına ayarlamıştım. 12'ye doğru yatıp 11'e doğru kalkıyordum. Pilates yaptığım günlerde de pilatesi bitirince biraz daha şekerleme yapabiliyordum. Şimdi o modtan çıktığım için sabah erkenden uyanıyorum. Pilates uzadı, Londra üzerinden salı perşembe devam ediyorum. Dün sabah ta Monako'ya bağlandım Yoga yaptım. 

Yoga çok iyi geldi, insanın dengesini bulmayı sağlıyor. Belli yaştan sonra insan vücudunun sağlıklı kalabilmesi için dengesinin tam olması gerekiyor. Bunu ancak Yogadaki bazı hareketlerle ben farkına vardım. İyi geldi, tavsiye ederim. 

Arıcılar olarak bu on gün içinde çok bi şey yapmadık. Ofiste çalışmaya devam ettik. Market alışverişi dışında benim bu haftaki AVM çıkartmamı saymazsak dışarı çıkmıyoruz. Dün havuz açılsın mı diye anket geldi yönetimden, bizce açılmasın ama açılsın isteyenler olacaktır. 

Yarın bayram, şimdiden hepinizin bayramını kutluyorum. Birazdan ikinci adresime gidip bayram hazırlığı yapacağım. 

Yarın görüşmek üzere, sevgiler

Tugba